گل مهربان

 

دوش به من گفت گلی مهربان  

 عطر خوشم را   نپسندد   خزان

 

 

گفتمش ای مظهر عطر و جمال 

گر نپسندید خزان، خود  بدان

 

 

جای تعجب نبود زین کلام 

 چون نکند فهم ، ختن  هر شبان

 

 

گل همه سان مهر و محبت بود 

حال شنو پند گهر زین جوان

 

 

گر همه گویند به تو،  نا ثواب

   ور شنوی زهر ، از این و از آن

 

 

غم مخور از جور و فکن بی امان 

  عطر خوشت را همه سو در جهان