روی خط

روی خط

ناگهان طبع مرا در شعر روشن می کنی

خانه تاریک دل را ، پرتو افکن می کنی

 

ماه ها از تو نیامد هیچ پیغامی ولی

گر بیایی روی خط ما را مزین می کنی

 

رخوت و عزلت نشینی رخت می بندد زمن

حال و احوال بد من، خوب و احسن می کنی

 

گر برون آیی زخانه ، ور ببینم من تورا

خشکی صحرای ما را باغ و گلشن می کنی

 

با نگاه مهربان و غمزه چون خنجرت

سیرت آرام من را ، اسب توسن می کنی

 

از فراق روی ماهت تنگ می گردد دلم

قلب من با این فراخی مثل ارزن می کنی

 

هرکسی مغرور باشد بر جمال و حسن خویش

تا ببیند روی تو ، در  دم  فروتن می کنی

 

نیست سیراب از نگاه مهربانت ، چشم من

پس سیاوش را ، چرا وادار رفتن می کنی