چه شد ای مونس جان باز که بیگانه شدی
ترک دلدار نمودی سوی میخانه شدی
سرو شاداب بُدی خانه آباد بُدی
این ندانست کسی از چه تو ویرانه شدی
گله از رفتن ایام جوانی چه ثمر
چون ره راست نهادی سوی پیمانه شدی
گر مرا نیست سرایی به وفایم تو بمان
در پی خانه که رفتی با که همخانه شدی
رفتن و آمدنت عمر مرا سوخت ولی
باز چون سوی من آیی عشق جانانه شدی
