سر وفا

دیریست که بر مسند قلبم بنشستی

 شیدا بنمودی دل و آسوده برستی

 

فرهاد شدم در ره تو جان بفشاندم

شیرین، زچه رو بهر دلم تیشه بدستی

 

بر عشق و جوانی بنمودی تو تظاهر

تا دیدی یکی جلوه ی بیگانه، گذشتی

 

در فکر بدم دوش ز بیداد زمانه

کشتی دل و اکنون به غمش چله نشستی

 

دریاب به هنگامه ی شادی غم خویشان

 بی یار بمانی اگر این رشته گسستی

 

برعهد وفادار بمان ای صنما چون

دنیا نکند رحم به تو، گر بشکستی

 

گفتم به تو اسرار وفاداری و مستی

 بشنیدی و زان دُرّ گران، طرف نبستی